Aptalımın Yolculuğu

• Mayıs Ayı 21, 2024

Bu son birkaç ay boyunca coffebreakblog'da Tarot sitesi için yazdığım zaman kendim hakkında çok şey öğrendim. Makaleleri yazarken kendimi oluşturduğum karakterlerle özdeşleştirerek buldum. Hayatım, hayatlarında olup bitenlerle doğrudan paralel bir çizgide korele gibi görünüyordu.

Aptalın yolculuğu hakkında yazdığım gibi, kendi yaşam ayaklanmamın ortasındaydım. Connecticut'tan Maine'ye Ocak ayının ortasında taşınmıştım ve Aptal gibi hayata yeniden başlıyordum.

Kızım ve ailesine taşındım. Önümüzdeki ay oldukça kar yağdı. Arabam öldü, iş bulamadım ve tamamen ailemin cömertliğinden yaşıyordum. Korkarım, hayal kırıklığına uğradım ve nereye gideceğimi ya da ne yapacağımı kaybettim.

Aptal yolculuğunda ilerledikçe ben de yaptım. Bahar geldi ve bir iş buldum, arabamı tamir ettirdim ve vadesi geçmiş faturalarımı ödedim. Yeni arkadaşlar buldum ve hayat güzeldi.

Ama, aptalın yolculuğu gibi, kendi yolculuğum da büyük bir engele çarptı. Kızımın ev sahibi kiraladığı evi piyasaya sürmeye karar verdi. Yaşamak için yeni bir yer bulmak için 60 günümüz vardı.

Kızım ve ailesi küçük bir ev buldum ve ben yakın bir dairede küçük bir oda teslim. Beş ay sonra, kendi daireme taşınmaya ve hayatımın 60 yılında ilk kez yalnız yaşamaya karar verdim.

Bu aptalın hayatımdaki yolculuğunun son ayağında olduğumu hissediyorum. Aptalı Ay'ın ışığında izledim. Burada umutlarımı, hayallerimi ve yeni hayatımı kendi başıma yansıtmaya devam ediyorum.

Bugün şirin iki odalı bir daire için başvuruda bulundum ve kedilerimin ve yakında bağımsız, bekar ve kendi kendini destekleyen bayanlar olacağına dair gerçekten iyi bir his var.

Sanırım Yıldızın ışığının karanlıkta parladığını görüyorum. Ve ben bu ışığı takip etmek istiyorum!

Aptal ve yolculuğu hakkında yazmak, hayatıma yeni bir anlam kattı. Bir insan olarak yaşam dengesini ve kendi dengemi öğrendim. Her sondan sonra her zaman yeni bir başlangıç ​​olduğunu biliyorum. Ve, aptalın yolculuğunun her yaşamın doğal bir parçası olduğunu anlıyorum. Deneme ve sıkıntılarımda hiç yalnız değilim, hiç de yalnız kalmadım. Sadece bir gülümseme veya nazik bir kelime olsa bile hepimiz eylemlerimizle bağlantılıyız.

Karanlıkta el ile yürürken aptalla yolculuğum devam ediyor.